Η Δέσποινα Ησαΐα οικειοποιείται και καθιστά προσωπικό τον φαντασιακό χώρο των κινηματογραφικών μιούζικαλ τοποθετώντας τον εαυτό της στο ρόλο της ηρωίδας στα κεντημένα πορτρέτα της, που ενσωματώνει σε έπιπλα τα οποία με την σειρά τους βρίσκονται μέσα σε οικιακούς η άλλους πραγματικούς εσωτερικούς χώρους. Εξετάζει το χώρο του κινηματογράφου – που συχνά λειτουργεί ως μέτρο για τον πραγματικό κόσμο και τις σχέσεις πάνω στις οποίες αυτός στηρίζεται- και τις πνευματικές και ψυχολογικές προβολές που συνήθως τον χαρακτηρίζουν. Τα όρια των πραγματικών και φανταστικών ρόλων συγχέονται καθώς η καλλιτέχνης βγαίνει από τον ένα χώρο και εισέρχεται στον άλλον.